Edward De Beer
 Deze pagina is een stub. Help het Revue Archief door informatie toe te voegen.
|
| professor Edward De Beer | |
 | |
| Eerste Revue | 1961 (?) |
|---|---|
| Laatste Revue | 1974 (?) |
| Details | |
| Geboren | 1911 |
| Benoeming | 1952 |
| Emeritaat | 1981[1] |
| Overleden | 1994 (82–83 jaar) |
Professor Edward De Beer was docent Grondmechanica en Hydraulica. Hij doceerde aan de KUL (1952-1974), de UCL (1952-1972) en de RUG (1959-1981).[1]
Professor De Beer was specialist in de theoretische en toegepaste grondmechanica. In 1971 ontwikkelde hij een methode voor de berekening van het draagvermogen van paalfunderingen[2][3] die tot vandaag gebruikt wordt.[4] In 1962 kreeg hij een eredoctoraat van de Technische Hogeschool van Aken[5], in 1972 van de Technische Universiteit München.[6] In 1978 kende de Académie royale de Belgique hem de Prix Charles Lemaire toe voor zijn werk in het domein van de grondmechanica.[7] In 1979 ontving hij de Ground Engineering Award van het Institution of Civil Engineers in Londen. Edward De Beer was erelid van de Koninklijke Vlaamse Academie van België voor Wetenschappen en Kunsten.[8]
Edward De Beer begon zijn carrière bij het ministerie van Openbare Werken. In 1939 richtte hij het Laboratorium voor Grondmechanica op, dat in 1941 werd omgevormd tot het Rijksinstituut voor Grondmechanica.[3] In 1948 werd hij hoofdingenieur-directeur van Bruggen en Wegen.[9] Hij was directeur van de Nationale Maatschappij voor Goedkope Woningen en Woonvertrekken (1951-1955)[10] en in die hoedanigheid lid van de Hoge Gezondheidsraad.[11] Daarna werd hij benoemd als directeur-generaal van het Rijksinstituut voor Grondmechanica (1955-1978).[12] In 1980 werd hij aangesteld als voorzitter van de Bouwcommissie.[1]
In 1947-48 was professor De Beer mede-oprichter van de International Society for Soil Mechanics and Foundation Engineering (ISSMFE)[a]. Van 1969 tot 1973 was hij er vicepresident voor Europa.[14] In 1973 gaf hij de aanzet tot de oprichting van het Permanent Coordinating Secretariat om de relaties te coördineren tussen de ISSMFE, de ISRM en de IAEG.[15] Hij was actief als secretaris van dit comité (1973-1991).[16] In 1989 kreeg hij de Kevin Nash Gold Medal toegekend, in het bijzonder voor zijn activiteit in deze positie.[17]
Naar aanleiding van het emeritaat van professor De Beer werd in 1982 door zijn vrienden en collega's de Prijs E. De Beer opgericht. Deze vierjaarlijkse prijs wordt uitgereikt aan een persoon die een belangrijke bijdrage heeft geleverd aan het vakgebied van de grondmechanica en de geotechniek.[18] Tegenwoordig wordt deze prijs uitgereikt door de Belgische Groepering voor Grondmechanica en Geotechniek.[19]
In 1974 deed zich een incident voor tijdens een examen van professor De Beer. Een conflict tussen een student en de professor escaleerde, waarbij de student fysiek letsel opliep. VTK eiste verontschuldigingen van De Beer en dreigde met protestacties.[20] In de nasleep van dit incident diende professor De Beer zijn ontslag in.[21]
Revues
Professor Edward De Beer werd opgevoerd in volgende revues:[b]
- Revue 1961: Van den Prof Reinaerde
- Revue 1967: De Galloprofs
- Revue 1969: De Stufessoren
- Revue 1971: Sneeuwpietje en de 7 Dwergen
- Revue 1972: De Laatste der Profikanen
- Revue 1973: Doctor Amoris Causa
- Revue 1974: Jackyfer
|